Είκοσι κραυγές ενάντια στη βία, είκοσι εκκλήσεις για αγάπη και τρυφερότητα.

Δεν ”θα αλλάξει”. ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ.Όσα λουλούδια και αν φέρει. Όσα λόγια απολογητικά και αν ξεστομίσει. Και δεν θα είναι εύκολο ”να σηκωθείς και να φύγεις”. Δεν θα έχεις την δύναμη. Και εκείνες που σε χλευάζουν για το πόσο ”θύμα” είσαι, προφανώς και δεν έχουν μπεί ποτέ στα ”δικά σου παπούτσια”. Προφανώς δεν ξέρουν τι σημαίνει να σου αφαιρούν αργά-αργά και το τελευταίο ίχνος αυτο-πεποίθησης και αυτο-σεβασμού.

“It is strange that we, who are capable of so much suffering, should inflict so much suffering…“

Βιρτζίνια Γουλφ

Δεν είναι κάτι που γίνεται αμέσως. Θέλει χρόνια. Και γίνεται πολύ “γλυκά”. Ξαφνικά δεν θα έχεις ”άποψη” αλλά και αν έχεις δεν θα έχει σημασία καθώς είναι σίγουρο πως ”θα την πετάξεις πάλι την κοτσάνα σου”. Δεν θα έχεις στήριξη στα δύσκολα, γιατί ”τόσες άλλες τα καταφέρνουν μια χαρά, μόνο εσύ είσαι γκρινιάρα και υστερική”. Δεν θα μπορείς να ελέγχεις την ζωή σου, ούτε θα έχεις πολλές επιλογές. Θα είσαι σύντομα μια απο αυτές που αποκαλώ ”συν-οδηγός”‘. Θα κάτσεις δίπλα του, εκείνος θα οδηγάει εξαιρετικά επικίνδυνα, αλλά εσύ δεν θα αντιδράσεις. Ποτέ. Ακόμα και αν στις πίσω θέσεις κάθονται αμέριμνα τα παιδιά σας. Δεν θα αντιδράς, θα συ-γκαλύπτεις συμπεριφορές που συχνά θα τις δικαιολογείς λόγω κούρασης/κρίσης/ηλικίας/ανασφάλειας για το αύριο.Και κάπως έτσι, αρχίζουν όλα. Από τα ”μικρά και αθώα” που δείχνουν το πραγματικό ”ποιόν” του ποιόν αγαπάς.Μπορεί να το πιστεύει πως σε λατρεύει. Αλλά είναι λατρεία που μόνο κακό σου κάνει.Μπορεί να μην φτάσει ποτέ στα άκρα.Μπορεί ποτέ να μην σηκώσει χέρι αλλά εσύ θα νιώθεις την λεκτική βία σε όλες της τις μορφές.Κάθε μέρα θα ”μικραίνεις” μέχρι να ”εξαφανιστείς” από εσένα.

Αννα Μαρία Παπαδοπούλου

«οι κατεστραμμένοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, επειδή ξέρουν ότι μπορούν να επιβιώσουν»…

Ποιος είπε πως μια συλλογή είκοσι σύντομων διηγημάτων δεν σε γεμίζει συναισθήματα. Με το “Αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα“ της Ειρήνης Δερμιτζάκη νευρίασα, θύμωσα, ένιωσα τρυφερότητα αλλά και οργή, γιατί αναγνώρισα πολλά σε πολλά περιστατικά κοινά λάθη που άθελά μου έχω κάνει ή μου έχουν κάνει! Γιατί καθημερινά, γύρω μας, βλέπουμε τη συνύπαρξη αγάπης για ζωή και βίας. Γιατί όσο κι αν το έχουμε ξεχάσει η ανθρώπινη ύπαρξη γεννιέται εντελώς αγνή πριν γνωρίσει τη βία. Τη βία τη λεκτική, τη σωματική, την ψυχολογική, κάθε είδους.

Η συγγραφέας μου ξεδίπλωσε τις προσωπικές της αγωνίες στον τρόπο που εκείνη αντιλαμβάνεται τον κόσμο, θέtοντας σε κάθε αναγνώστη αλλά και την ίδια το δίλημμα γιατί βία και όχι αγάπη;;; Γιατί καταπιέζουμε, απωθώντας και παγώνοντας τα όποια συναισθήματα μας γεννιούνται, με αποτέλεσμα αυτά να ξεχύνονται “οργισμένα” αργότερα; Με όπλα της το χιούμορ και την καυστικότητα, καταφέρνει και χωρά σε λίγες σελίδες μια σκληρή αλήθεια.

Τα κουνούπια μαζεύονται γύρω από τη λάμπα, λες και έχουν ετήσιο συνέδριο ελονοσίας στο μπαλκόνι μου. Τα τραβάει το φως, όπως τραβάει και τους ανθρώπους. Τα λαμπερά πράγματα, τα φωτεινά πρόσωπα… Κανένας δεν κοιτάει για πολύ έναν γκρινιάρη. Κοιτάς και λες “Τι ξινομούρης! Λεμόνι του έβαζαν στο μπιμπερό;”. Αυτό θα σκέφτονται όταν βλέπουν τη μούρη μου. Αφήνω γένια, μπας και καλύψω τη δυσαρέσκεια στο πρόσωπό μου.

Είναι ένα βιβλίο που σε προβληματίζει. Το σκέφτεσαι αφού το ολοκληρώσεις, σαν να αρχίζει η πραγματική ανάγνωσή του αφού τελειώσει η πρώτη φορά που το διαβάζεις. Γεμάτο από ρεαλισμό που σοκάρει, δίνει μια σκληρή εικόνα της ζωής, με απανθρωπιά που κάποιες φορές δεν αντιλαμβανόμαστε καν. Δε μένει όμως εκεί…

Ξεχειλίζει αγάπη και αγωνία για την ανθρώπινη επιβίωση, φανερώνοντας κρυμμένες ελπίδες που οδηγούν στην προσωπική ελευθερία, μακριά από κάθε “θάνατο”, μακριά απ’ ό, τι μας απορρίπτει, όσο γλυκό πρόσωπο κι αν διαλέγει για να εμφανιστεί. Η συγκάλυψη και η συγχώρεση δεν ενδείκνυνται παντού… Δε χρειάζεταινα κερδίζει πάντα η συνήθεια, οιανασφάλειες και η κουραστική ρουτίνα. Όλοι έχουμε υπάρξει θύτες ή θύματα βίας, συνειδητά ή ασυνείδητα, γιατί συστηματικά βιώνουμε το κακό να ελλοχεύει παντού και δυστυχώς αναγνωρίζεται πιο γρήγορα απ’ το καλό, αφού γίνει πάντα…

Η Ειρήνη Δερμιτζάκη, μέσα από λέξεις ωμές, μα συμβολικές, ίσως και χωρίς η ίδια να το έχει θέσει σαν αυτοσκοπό, μας ωθεί μέσα από το βιβλίο της να βιώσουμε κάθε όψη της ...αγρίως απίθανης ζωής, με αισιοδοξία, αγάπη, χωρίς φόβο, αφού η σύγχρονη πραγματικότητά μας πάντα θα είναι η ιδανική έμπνευση, μιας κι η βία δεν κάνει διακρίσεις, αλλά ούτε περιμένει να την προσκαλέσεις στο σπίτι σου, στην γειτονιά σου, στον κόσμο σου… Εισχωρεί γλυκά κι αθόρυβα.

Σε μια πόλη που σκοτώνει κάθε επιθυμία. Σε μια πόλη που σε εκπαιδεύει να μην ονειρεύεσαι, μόνο να βρομάς…

Η συγγραφέας μοιράζεται μαζί μας τους φόβους της σχετικά με την απομάκρυνση των ανθρώπων.

Σε λίγο θα φτάσεις στο σπίτι. Οι συγκάτοικοί σου θα κοιμούνται. Θα κάνεις ό, τι και χθες. Ένα βιαστικό ντους και πλύσιμο δοντιών. Θα ανέβεις προσεκτικά τη σκάλα που τρίζει, θα ανάψεις το πορτατίφ, θα ξαπλώσεις στο παγωμένο πάπλωμα,τα πόδια σου θα πονάνε από την ορθοστασία. Θα αποκοιμηθείς. Θα ονειρευτείς κάτι που δεν καταλαβαίνεις. Την άλλη μέρα θα ξυπνήσεις. Θα ντυθείς, Θα φτιάξεις καφέ, θα καπνίσεις ένα τσιγάρο. Θα το σβήσεις. Θα συνεχίσει να σιγοκαίει. Θα το πιάσεις με τα δάκτυλά σου και κυκλικά θα το ζουλήξεις μέσα στο τασάκι μέχρι να σταματήσει να βγάζει καπνό. Μετά θα πας στη δουλειά. Οι μέρες θα περάσουν, τα χρόνια το ίδιο.

Θα κινείσαι πάντα μέσα σε έναν κύκλο. Έναν κύκλο που δεν κατάφερες να σπάσεις. Φοβήθηκες, μάλλον, ή ποιος ξέρει; Αν τον έσπαγες, μπορεί απλώς να σε περίμενε μια ανιαρή ευθεία…

Η βία φέρνει βία και αλίμονο πόση δύναμη θέλει να ξεφύγεις και να σπάσεις τον κύκλο της. Μήπως, όμως, είναι καιρός να αφήσουμε και λίγο χώρο στα θετικά συναισθήματα να αναπτυχθούν και ν’ ανθίσουν;